Deze week even geen data of ICT-perikelen. Afgelopen dagen een oogoperatie ondergaan. In mijn linkeroog is een ‘macula pucker’ verwijderd, een laagje weefsel dat over mijn macula, de gele plek, groeide. Begin dit jaar merkte ik dat ik met mijn linkeroog wat waziger zag. Bezoek aan de oogarts wees uit dat het geen staar maar een ‘macula pucker’ betrof, een stukje weefsel op de macula dat kan gaan plooien en op die manier je netvlies wat vervormd. Het is een minder bekend verschijnsel dan staar en glaucoom, maar komt toch bij 6% van de bevolking voor. Vroeger kon men er niet veel aan doen, maar gelukkig kan het nu operatief verwijderd worden, en dat is afgelopen week succesvol gebeurd. Nu loop ik nog met een ‘luchtbel’ in mijn oog die komende dagen zal verdwijnen, een vreemd bewegend waterniveau dat lijkt op een waterpas in mijn oog.

Oorzaak

Een macula pucker wordt meestal bij toeval ontdekt omdat de klachten vaag zijn. Zelf had ik het idee dat ik beginnende staar had, omdat dat in mijn familie vaker voorkomt. Maar dat bleek gelukkig (nog) niet het geval. Hoewel een oogoperatie niet ‘lekker’ klinkt, was voor mij de conclusie toch direct: opereer maar. En zeker als je op een gegeven moment ‘weet’ wat er mis is, is het verschijnsel de hele dag merkbaar aanwezig. De foto bij deze blog geeft aan wat voor vreemde vervormingen je ziet als je alleen met je slechte oog kijkt. Het vreemde is dat je goede oog het corrigeert en je er dus in de praktijk eigenlijk weinig of geen last van hebt. 

Als je vervolgens gaat lezen over de operatie zelf, tja, dat klinkt best eng. De chirurg gaat op drie plaatsen je oog in, een buisje om vocht af te zuigen, een lichtbuisje en een pincet. Natuurlijk zijn dat kleine buisjes en instrumenten, maar de gedachte is toch niet echt geruststellend. Het glasvocht in je oog laat lichtstralen onbelemmerd door naar het netvlies. Eerst al vreemd dat ze schijnbaar zomaar het glasvocht in je oog kunnen wegzuigen, nodig om het oppervlakkige littekenweefsel van je netvlies te kunnen verwijderen. Daarna wordt je oog weer gedeeltelijk gevuld met vloeistof en moet je oog de rest doen. Het glasvocht in je oog wordt dagelijks door je oog aangemaakt en ververst.  

De operatie zelf

Dus afgelopen week de operatie gehad bij één van de Bergman klinieken. Een operatie van een klein uurtje, waarbij eerst je oog plaatselijk wordt verdoofd en open gesperd. Dus je blijft gewoon ‘zien’ wat er met je oog gebeurd, een vreemde ervaring. Uit de literatuur weet je dat deze operatie redelijk veel wordt uitgevoerd en je dus ‘gewoon’ moet vertrouwen op het vakmanschap van chirurg en assistenten. En zorgen dat je een ‘zen-gevoel’ oproept om het letterlijk maar over je heen te laten gaan. Maar het leverde wel wat hallucinerende beelden op. Zeker toen eerst een scheut jodium over de oogbol werd gegoten om het te steriliseren. 

Je voelt zonder pijn hoe je oog wordt binnengegaan. Je hoort het babbelen van chirurg en assistenten. Je begrijpt wat gaande is. Op de achtergrond zachte muziek uit de jaren zeventig. Je hoort het pompje je oogvocht wegzuigen. Het voelt als een vreemde trip met diverse kleur- en lichtervaringen als men met het lichtbuisje over je netvlies schijnt. Je ‘voelt’ dat er iets in je oog gebeurt en uiteindelijk begrijp je dat je oog weer deels met vocht wordt gevuld. Tenslotte het verwijderen van de buisjes uit de harde oogrok (het oogwit) en het sluiten van de kleine sneetjes. 

En nu herstellen

Nu dus een horizontaal oppervlak waar ik half ‘onder en overheen’ kijk. Meedeinend met de bewegingen van je hoofd. Nog steeds wazig, maar dat zal langzaam wegtrekken als het oogvocht zich weer aanvult en zichzelf ververst. En ik naar verwachting weer redelijk kan oude zicht terugkrijg. Ook weer goed diepte kan zien, want dat was afgelopen maanden mijn lastigste handicap. Bij het uitstappen van de trein niet goed kunnen zien of het één of twee treden zijn. Bij achteruit inparkeren verschillende malen controleren of je goed rijdt. En tenslotte op afstand van uit de fles een glas wijn vullen; ik moest er steeds meer vanaf boven naar kijken om niet te morsen 🙂 

Het grappige is dat zodra je iets mankeert, zoals ik nu met mijn oog, je van velen hoort dat zij of directe vrienden dat – of vergelijkbaar zoals staar – ook hebben meegemaakt. Reden om mijn ervaring ook in deze blog te delen, omdat je als gezond persoon weinig stilstaat wat in ons land aan prachtige medische zorg beschikbaar is. Dat we dat best af en toe mogen koesteren. In de zorg is digitale techniek natuurlijk al jaren een belangrijke ondersteuning bij alle voortgang. Maar de ‘gewone’ support van chirurg en verpleegkundigen, de handen aan het bed en bij de patient vormen eveneens een onmisbare schakel in het zorgproces. Dat merkte ik deze week ook weer: bedankt alle lieve zorgmedewerkers voor jullie passievolle hulp.  

Foto bron: https://oogheelkunde.mumc.nl/maculapucker