English version: scroll down

Hoe Europa door zijn groene idealen digitaal kwetsbaar werd –
en waarom kernenergie de sleutel tot onze digitale verdediging is.

Satya Nadella noemde het onlangs de perfecte storm: te veel kunstmatige intelligentie, te weinig energie. We hebben AI (ook) nodig om ons te verdedigen, maar niet genoeg stroom om haar te laten draaien. De ironie is compleet. Terwijl de wereld zich opmaakt voor de eerste digitale oorlog, blijkt onze grootste kwetsbaarheid niet een softwarefout, maar een stopcontact.

De cyberdreiging van vandaag is niet meer het werk van hackers in donkere kamers. Het zijn AI-systemen die zelf leren, aanvallen genereren en zich razendsnel aanpassen. Autonome ransomware, deepfake-phishing en ‘agentic exploits’ die complete aanvalsketens automatiseren in minuten. De aanvaller werkt met dezelfde AI als de verdediger — alleen beschikt hij over meer stroom. En dat maakt energie tot het nieuwe strategische verschil tussen winnen en verliezen.

De paradox van verdediging

Meer AI betekent meer energie. Meer verdediging betekent meer datacenters. Maar de Europese energievoorziening piept en kraakt onder de druk van haar eigen idealen.

Cybersecurity-afdelingen draaien tegenwoordig AI-systemen die patronen van aanvallen analyseren, verdachte netwerken doorlichten en realtime beslissingen nemen. Alleen: die systemen verbruiken evenveel energie als een middelgrote stad. En dus moeten securityteams hun digitale verdedigingslinies letterlijk throttlen — beperken — om binnen het stroomplafond te blijven.

We hebben een digitale muur gebouwd, maar vergeten dat die stroom nodig heeft om overeind te blijven. In de windstille Kerstnacht brandt de verlichting alleen nog omdat conventionele centrales het overnemen. Op dat moment heeft zon en wind niets meer toe te voegen — behalve symboliek. En precies dan, als het licht zwak flikkert en de servers terugschakelen, weten de digitale aanvallers dat de verdediging even niet oplet.

De Europese misrekening

Europa bereidde zich voor op de vorige oorlog. We investeerden in diplomatie, duurzaamheid en de illusie dat vrede een blijvende toestand is. Na de val van de Muur geloofden we dat het tijdperk van bedreiging voorbij was — dat energie schoner moest, niet sterker. De oorlog die nu ontstaat — met drones, AI en energie als munitie — stond nooit op de tekentafel.

We hebben industrieën ontmanteld, energiebronnen gesloten en defensie uitgekleed. En terwijl Rusland zijn gas behoudt, China zijn kolen opstookt en Amerika kerncentrales bouwt, rekent Europa met zonnevelden die zonder subsidie niet draaien en windparken die zwijgen als het niet waait. Zie ook mijn blog: ‘Old lesson not learned . . . “.

De Green Deal, ooit bedoeld als redding van het klimaat, heeft ons digitaal afhankelijk gemaakt van landen die hun energie wél goedkoop en overvloedig hebben. We offerden strategische autonomie op het altaar van morele superioriteit. En nu blijkt dat idealen geen servers voeden.

Kleine reactoren, grote veerkracht

De oplossing ligt niet in meer windmolens, maar in kleine, slimmere kernreactoren. Net als het internet sterker werd door decentralisatie, kan ook ons energiesysteem veerkrachtiger worden door een netwerk van kleine, lokale centrales. Mijn vrouw zei ooit in de gemeenteraad, half spottend: “Liever dan windmolens in natuurgebieden, zie ik mini-kerncentrales in achtertuinen.” Ze bedoelde het als grap. Maar misschien was het profetisch.

Microreactoren van 50 tot 300 megawatt, verspreid over het land, kunnen precies dat doen: onze digitale infrastructuur voorzien van stabiele, lokale energie. Een cyberaanval of sabotage raakt dan hoogstens een fractie van de capaciteit. Energie wordt modulair, lokaal en weerbaar — precies zoals de digitale wereld zelf.

Jeremy Rifkin voorzag dit al eind jaren negentig in The Third Industrial Revolution: zowel energie als communicatie moesten samen evolueren naar kleinere, gedistribueerde netwerken. Waar hij er toen over schreef als toekomstbeeld, wordt nu noodzaak. De digitale en energetische revolutie lopen in elkaars pas — en wie ze samen weet te organiseren, bepaalt de veerkracht van morgen.

Het mooie is dat de infrastructuur er al grotendeels ligt: onze elektriciteitsnetten, ooit ontworpen voor grootschalige distributie, kunnen juist door deze decentrale centrales beter worden benut. Alleen maar verkeer als dat nodig is. Dat elimineert files en verstoppingen. De vergelijking met datacenters is treffend: hoe kleiner de knooppunten, hoe groter de stabiliteit van het geheel. Hoe meer je lokaal kunt afhandelen, hoe minder de netbelasting. 

De logica van Kondratieff

In de lange golven van de economie, zoals Kondratieff ze ooit beschreef, volgen economie, energie en techniek elkaar in vaste patronen. De eerste golf dreef op kolen en stoom. De tweede op olie en verbranding. De derde op gas en efficiëntie. En nu luidt kernenergie de vierde in: compact, schoon en constant. In die logica nam onze politiek helaas twintig jaar geleden een verkeerde afslag. Gelukkig beseft zij dat nu ook en moeten we helaas eerst terugrijden om in de juiste richting verder te gaan. Verspilde moeite en energie. 

Elke stap vergroot de energiedichtheid — meer vermogen uit minder massa. AI hoort bij diezelfde cyclus: extreem krachtig, maar hongerig. De volgende sprong vooruit zal niet komen van zon en wind, maar van het beheersen van dichtheid — in zowel energie als in intelligentie. Hoe goedkoper en stabieler de energievoorziening, hoe goedkoper en beter we die kunstmatige intelligentie – naast een noodzakelijke verdediging – kunnen inzetten voor onze welvaart en dus ons welzijn.

Energie als strategisch wapen

Wie denkt dat we de digitale wereld van morgen kunnen aandrijven met de techniek van gisteren, heeft de geschiedenis niet gelezen. Wie energie beheerst, beheerst zijn digitale toekomst. Rusland heeft gas en kernenergie. China heeft kolen en kernenergie. De Verenigde Staten heeft gas en kernenergie. Europa heeft idealen, gasputten vol beton gestort — en steeds meer stroomtekort.

Zolang onze verdediging afhankelijk is van zon en wind, kunnen anderen makkelijk bepalen wanneer onze firewalls falen. Betrouwbare energievoorziening is geen randvoorwaarde meer van cybersecurity; het is cybersecurity. De digitale oorlog van vandaag wordt niet gewonnen door de slimste code, maar door de betrouwbaarste en goedkoopste kilowatt. 

De nieuwe tachtigjarige golf

Tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog bevinden we ons opnieuw op een kantelpunt. De generatie die de oorlog meemaakte, is verdwenen. Alleen de boomers herinneren zich nog de verhalen van hun ouders over wat er nodig was om vrijheid te herstellen en de wereld weer op te bouwen. Generaties X,Y, Z en Alpha groeiden op in vrede — en geloven dat oorlog iets uit geschiedenisboeken is. Maar zoals in 1938 niemand besefte dat de wereld van 1948 totaal anders zou zijn, zo beseffen we nu nauwelijks dat ook 2035 onherkenbaar veranderd zou kunnen zijn.

Een nieuwe tachtigjarige cyclus breekt aan: met nieuwe technologie, nieuwe machtsblokken, nieuwe verhoudingen. Communicatie en energie vormen de basis van welvaart, maar ook van vrede. De vraag is of de jonge generatie op tijd beseft wat er nodig is — dat vrede, veiligheid en energie niet vanzelfsprekend zijn, maar telkens opnieuw bevochten moeten worden.

Slot – De wederopbouw van een betrouwbare energievoorziening

De digitale oorlog die voor ons ligt, zal niet worden beslist op het slagveld,
maar in de serverruimte.
Niet door beschikbare kogels, maar door beschikbare kilowatts. 

Als Europa opnieuw wil opbouwen — zijn industrie, zijn defensie, zijn autonomie
— dan begint dat met een energiebron die niet uitvalt in de windstille Kerstnacht.

Kernenergie is niet langer een taboe.
Het is de stille motor van onze digitale verdediging.

Photo by Pixabay

———————————  Translated by ChatGPT ————————

Energy as a Cybersecurity Weapon

How Europe’s green ideals made it digitally vulnerable —
and why nuclear energy is the key to our digital defense.

Satya Nadella recently called it the perfect storm: too much artificial intelligence, too little energy. We need AI to defend ourselves — yet we lack the power to keep it running. The irony is complete. As the world braces for the first true digital war, our greatest vulnerability turns out not to be a software flaw, but a power socket.

The cyberthreats of today no longer come from hackers in dark rooms. They are AI systems that learn on their own, generate attacks, and adapt in real time. Autonomous ransomware, deepfake phishing, and agentic exploits that automate entire attack chains within minutes. The attacker uses the same AI as the defender — but has more power. And that makes energy the new strategic difference between winning and losing.

The Defense Paradox

More AI means more energy. More defense means more data centers. But Europe’s energy infrastructure is creaking under the weight of its own ideals.

Cybersecurity teams now run AI systems that analyze attack patterns, scan suspicious networks, and make split-second decisions. Yet these systems consume as much power as a mid-sized city. Security teams are literally forced to throttle their defenses — to dial down protection — just to stay within the energy budget.

We have built a digital wall, but forgotten that it needs power to stand. On a windless Christmas night, the lights stay on only because conventional plants take over. At that moment, sun and wind contribute nothing but symbolism. And precisely then — when the lights flicker and servers downshift — the digital adversary knows the defense is distracted.

Europe’s Miscalculation

Europe prepared for the previous war. We invested in diplomacy, sustainability, and the illusion that peace was a permanent condition. After the fall of the Wall, we believed the age of threats was over — that energy should be cleaner, not stronger. The war that is emerging now — with drones, AI, and energy as ammunition — was never on the drawing board.

We dismantled industries, shut down energy sources, and hollowed out our defenses. While Russia keeps its gas, China burns its coal, and the United States builds nuclear plants, Europe relies on solar fields that don’t work without subsidies and wind farms that fall silent when the air does.

The Green Deal — once designed to save the climate — has made us digitally dependent on countries that do have cheap, abundant energy. We sacrificed strategic autonomy on the altar of moral superiority. And now we discover that ideals don’t power servers.

Small Reactors, Big Resilience

The solution lies not in more windmills, but in smaller, smarter nuclear reactors. Just as the Internet became stronger through decentralization, our energy system can become more resilient through a network of small, local power plants. My wife once joked in the municipal council: “Rather than windmills in nature reserves, I’d prefer mini nuclear reactors in backyards.” She meant it as a quip — but perhaps it was prophetic.

Microreactors of 50 to 300 megawatts, distributed across the country, could power our digital infrastructure with stable, local energy. A cyberattack or sabotage would affect only a fraction of capacity. Energy becomes modular, local, and resilient — just like the digital world itself.

Jeremy Rifkin foresaw this back in the late 1990s in The Third Industrial Revolution: both energy and communication would evolve toward smaller, distributed networks. What he described as a future vision has become a necessity. The digital and energy revolutions now move in lockstep — and those who can orchestrate both will define tomorrow’s resilience.

The infrastructure largely exists already: our electric grids, once designed for centralized distribution, can be optimized by these decentralized sources. Power only flows when needed — avoiding traffic jams and overload. The analogy with data centers is striking: the smaller the nodes, the greater the system’s stability. The more you process locally, the lighter the overall load.

The Logic of Kondratieff

In the long waves of the economy — as Kondratieff once described — economics, energy, and technology follow recurring patterns. The first wave ran on coal and steam. The second on oil and combustion. The third on gas and efficiency. Now nuclear energy ushers in the fourth: compact, clean, and constant.

Within that logic, European politics took a wrong turn twenty years ago. Fortunately, leaders are starting to realize it — though we must now backtrack before we can move forward again. Lost time, lost energy.

Each step in this evolution increases energy density — more power from less mass. AI belongs to the same cycle: immensely powerful, but hungry. The next leap forward will not come from sun and wind, but from mastering density — in both energy and intelligence. The cheaper and more stable our power supply, the more effectively we can use AI — not only for defense, but for prosperity and human well-being.

Energy as a Strategic Weapon

Anyone who believes we can power the digital world of tomorrow with the technology of yesterday hasn’t read history. Whoever controls energy, controls their digital future. Russia has gas and nuclear power. China has coal and nuclear power. The United States has gas and nuclear power. Europe has ideals, concrete-filled gas wells — and an increasing power deficit.

As long as our defense depends on sun and wind, others can decide when our firewalls fail. Reliable energy supply is no longer a prerequisite for cybersecurity — it is cybersecurity. The digital war of today won’t be won by the smartest code, but by the most reliable and affordable kilowatt.

The New Eighty-Year Wave

Eighty years after World War II, we stand at another turning point. The generation that lived through the war is gone. Only the Boomers remember the stories of what it took to rebuild freedom and restore the world. Generations X, Y, Z, and Alpha grew up in peace — and think of war as something from history books. But just as no one in 1938 imagined how different the world would look in 1948, we barely realize how unrecognizable 2035 could become.

A new eighty-year cycle is unfolding — with new technologies, new power blocs, new realities. Communication and energy form the foundations of prosperity — and of peace. The question is whether the younger generations will understand in time that peace, security, and energy are never permanent — they must be secured, again and again.

Epilogue – Rebuilding a Reliable Energy Supply

The digital war ahead will not be decided on the battlefield, but in the server room
— not by available bullets, but by available kilowatts.

If Europe wants to rebuild — its industry, its defense, its autonomy —
it must start with an energy source that doesn’t fail on a windless Christmas night.

Nuclear energy is no longer taboo.
It is the silent engine of our digital defense.